Starsza córka Józefa Piłsudskiego i Aleksandry Piłsudskiej z domu Szczerbińskiej. Z wykształcenia lekarz psychiatra.

Urodziła się 7 II 1918 r. w Warszawie. Młodość spędziła w Warszawie mieszkając z rodziną w Sulejówku w Dworku “Milusin” i w Belwederze. Uczęszczała do Gimnazjum Żeńskiego im. Wandy z Posseltów Szachtmajerowej w Warszawie, w którym w 1937 roku zdała maturę.

Po wybuchu wojny we wrześniu 1939 r. wraz z matką i młodszą siostrą Jadwigą, wyjechała do Wilna. Następnie przez Litwę, Łotwę i Szwecję dotarła do Anglii. Skończyła medycynę w Edynburgu. Pracowała jako psychiatra w polskim szpitalu pod Londynem. Aktywnie zaangażowana w pracę Instytutu Józefa Piłsudskiego w Londynie.

Jesienią 1990 wraz z rodziną powróciła na stałe do Polski. Razem z siostrą Jadwigą założyła w 1994 roku Fundację Rodziny Józefa Piłsudskiego, której głównym celem było odzyskanie Dworku “Milusin” i stworzenie w nim Muzeum Józefa Piłsudskiego. Dworek udało się odzyskać jeszcze za jej życia w listopadzie 2000.

Zmarła po długiej chorobie 16 I 2001 w Warszawie. Pochowana w rodzinnym grobie na Powązkach w Warszawie. W testamencie swój cały majątek zapisała na rzecz remontu kapitalnego Dworku oraz utworzenia Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku.

Odznaczona w 1979 r. Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski nadanym przez władze RP na uchodźstwie.

Młodsza córka Józefa Piłsudskiego i Aleksandry Piłsudskiej z domu Szczerbińskiej. Z wykształcenia architekt.

Urodziła się 28 II 1920 w Warszawie. Jej ojcem chrzestnym był Walery Sławek. Młodość spędziła w Warszawie i w Sulejówku w Dworku “Milusin”. Mieszkając z rodziną w Belwederze chodziła do przedszkola dla dzieci żołnierskich. Uczęszczała do prywatnego Gimnazjum Żeńskiego im. Wandy z Posseltów Szachtmajerowej w Warszawie, uzyskując maturę w 1939 r.

Jej ogromną pasją było lotnictwo. W 1937 roku zaczęła latać na szybowcach, szkoląc się na Sokolej Górze w okolicach Krzemieńca i na szybowisku w Bezmiechowej w Bieszczadach. Przed wojną latała w Aeroklubie Warszawskim z Lotniska Mokotowskiego. Najdłuższy przelot wykonała na szybowcu Delfin w 1939 roku. Po uzyskaniu wszystkich kategorii szybowcowych rozpoczęła loty wyczynowe. Latała m.in. na szybowcach IS-B Komar i CW-5. Należała do Przysposobienia Wojskowego Kobiet.

We wrześniu 1939 roku po wybuchu wojny wyjechała wraz z matką i siostrą Wandą do Wilna, a następnie przez Litwę, Łotwę i Szwecję dotarła do Anglii. Rozpoczęła tam studia architektoniczne na Newham College Uniwersytetu Cambridge, które przerwała, podejmując służbę w lotnictwie.

Kilkukrotnie starała się o przyjęcie do Air Transport Auxiliary. Otrzymywała jednak odmowne odpowiedzi umotywowane jej młodym wiekiem. W lipcu 1942 została przyjęta do Pomocniczej Lotniczej Służby Kobiet (podległej Royal Air Force Women’s Auxiliary Air Force). Była trzecią w historii Polką służącą w ATA. Po przeszkoleniu rozpoczęła służbę w stopniu podporucznika czasu wojny. Po dwóch latach służby otrzymała stopień porucznika czasu wojny. Jako ferry-pilot transportowała różne rodzaje samolotów, w tym dwusilnikowe bombowce, z fabryk na lotniska bojowe w Wielkiej Brytanii, a także uszkodzone w walce samoloty do remontu. Przetransportowała setki samolotów różnych typów: myśliwce, bombowce, samoloty wielozadaniowe. Jej ulubionym samolotem był Spitfire. Służba w ATA była bardzo trudna i niebezpieczna. Wykonywano ją niezależnie od warunków atmosferycznych. Ze względu na niebezpieczeństwo zestrzelenia i dostania się w ręce wroga, podczas lotu zabronione było używanie radia, korzystanie z oznaczonych map i uzbrojenia, oraz latanie w chmurach. Za swoją służbę została odznaczona Brązowym Krzyżem Zasługi z Mieczami.

Studia dokończyła w 1946 roku w Polskiej Szkole Architektury na Polskim Uniwersytecie na Obczyźnie przy Uniwersytecie w Liverpool. Studiowała także urbanistykę i psychologię.

W 1944 roku poślubiła Andrzeja Jaraczewskiego, oficera polskiej Marynarki Wojennej, z którym miała dwoje dzieci – córkę Joannę i syna Krzysztofa. Jadwiga, podobnie jak jej siostra Wanda i mąż Andrzej, przebywała w Anglii jako uchodźca polityczny na przedwojennym paszporcie i nigdy nie przyjęła obywatelstwa brytyjskiego.

Po wojnie pracowała jako architekt w Londynie i prowadziła wraz z mężem firmę, w której m.in. projektowała meble.

W 1990 roku Jadwiga Jaraczewska powróciła z całą rodziną na stałe do Polski i wraz z siostrą Wandą założyła w 1994 roku Fundację Rodziny Józefa Piłsudskiego, angażując się w działania na rzecz odzyskania Dworku Milusin i utworzenia w nim Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku.

10 XI 2008 podpisała wraz z Ministrem Kultury i Dziedzictwa Narodowego Bogdanem Zdrojewskim umowę powołującą do życia Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku.

28 II 2008 Prezydent RP Lech Kaczyński odznaczył Jadwigę Jaraczewską Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.

Jest jedną z bohaterek filmu dokumentalnego “Polki nad Londynem”.

Zmarła 16 listopada 2014 r. Pochowana w grobowcu rodzinnym w Warszawie na Powązkach, obok swojej siostry Wandy, męża Andrzeja i sprowadzonych z Anglii prochów swojej matki – Aleksandry Piłsudskiej.